به گزارش اقتصادآنلاین؛چشمها بهدرستی کنار هم قرار نمیگیرند، در عوض به نظر میرسد که چشمها متقاطع هستند، یا ممکن است یکچشم با دیگری فرق داشته باشد.
بینایی یکچشم ضعیف میشود. این اختلال همچنین " چشمهای متقاطع " نامیده میشود. اگر این مشکل در دوران کودکی ثابت یا تشخیص داده نشود، مغز فرد همیشه آنچه را که از چشم ضعیف میبیند نادیده میگیرد.
علائم استرابیسم:
ممکن است متوجه شوید که فرزند شما یکچشم خود را برای دیدن با چشم دیگر بسته است. همچنین ممکن است کودک خود را ببینید که سرش را به یک طرف بچرخاند تا ببیند. علائم دیگر میتواند شامل موارد زیر باشد:
- چشمهای رویهمرفته (اصطلاحاً چشمهای انحراف یافته)
- چشمان سرگردان
- چشمانی که در یکجهت قرار ندارند (دچار انحراف شده و چپ هستند)
- ازدستدادن بینایی یا درک عمیق
افرادی که در بزرگسالی دچار استرابیسم میشوند، بهاحتمال زیاد بینایی دوگانه دارند. این به این دلیل است که مغز آنها نحوه خواندن تصاویر از هر دو چشم را یاد گرفته است. سپس، هنگامی که استرابیسم تشخیص داده میشود، مغز هنوز تصاویر را از هر دو چشم میبیند، حتی اگر چشمها به چیزهای مختلف نگاه کنند.
ازاینرو دید دوگانه است. علائم ممکن است دائماً وجود داشته باشند یا ممکن است بیایند و بروند. طبیعی است که نوزادان تازهمتولدشده چشمانی داشته باشند که چپ به نظر رسیده یا سرگردان باشند. وقتی خسته میشوند این مشکل بیشتر اتفاق میافتد. اگر کودک شما بیشتر از سه ماه دارد، در صورت مشاهده این علائم به پزشک خود اطلاع دهید.
چه چیزی باعث استرابیسم میشود؟ ۶ ماهیچه در اطراف هر چشم وجود دارد. وقتی این ماهیچهها با هم کار نمیکنند، هر چشم چیزهای متفاوتی را میبیند. این باعث سردرگمی مغز میشود. مغز یاد میگیرد که با چشم قویتر روی تصویر تمرکز کند.
در بیشتر کودکان مبتلا به استرابیسم، علت آن ناشناخته است. بیش از نیمی از زمان (بیشتر اوقات)، این مشکل در هنگام تولد یا مدت کوتاهی پس از آن وجود دارد. به این بیماری استرابیسم مادرزادی گفته میشود.
شرایطی که گاهی با استرابیسم در کودکان همراه است عبارتند از:
- فلج مغزی
- سندرومدان
- دوراندیش بودن
- هیدروسفالی (تجمع غیرطبیعی مایع در مغز)
- آسیب تروماتیک مغز
استرابیسم که در بزرگسالان ایجاد میشود میتواند ناشی از موارد زیر باشد:
- بوتولیسم
- دیابت
- بیماری گریوز
- سندرم گیلن باره
- آسیب به چشم
- مسمومیت با صدف
- سکته
- آسیب تروماتیک مغز
- ازدستدادن بینایی در اثر هرگونه بیماری یا آسیب به چشم
سابقه خانوادگی استرابیسم یک عامل خطر است. دوربینی ممکن است یکی از عوامل مؤثر در کودکان باشد.
استرابیسم چگونه تشخیص داده میشود؟ پزشک شما در مورد علائم شما با شما صحبت میکند و یک معاینه فیزیکی انجام میدهد. این شامل بررسی چشمهای شما از طریق آزمایشهای مختلف چشم است.
آیا میتوان از استرابیسم جلوگیری کرد؟ این اختلال قابل پیشگیری یا اجتناب نیست.
درمان استرابیسم:
درمان مهم است. در صورت عدم درمان، چشم ضعیف هرگز بهخوبی نمیبیند. درمان میتواند به کودک شما کمک کند بینایی طبیعی و نرمال داشته باشد. هرچه زودتر درمان شروع شود، بهتر است.
درمان بر قویتر شدن چشم ضعیف یا سرگردان متمرکز است. این میتواند شامل استفاده از عینک اصلاحی یا وصله چشم (وسیلهای برای پوشاندن یکچشم) باشد. قراردادن قطره در چشم " خوب " میتواند چشم ضعیف را قویتر کند.
درمان میتواند به طور موقت بینایی هر دو چشم را تحت تأثیر قرار دهد. برخی از کودکان نیاز به جراحی دارند. معمولاً انجام این مورد تا بعد از آزمایش سایر درمانها توصیه نمیشود. جراحی ساده است، اما همیشه چشمها را کاملاً صاف میکند. گاهی اوقات جراحی باید بعداً تکرار شود.
درمان استرابیسم ممکن است ماهها یا حتی چند سال ادامه یابد. ممکن است کودک شما مجبور شود در مدتزمان کمتری از چسب چشم خود برای پوشاندن چشم استفاده کند. همین امر در مورد قطرههای چشم نیز صادق است.
زندگی با استرابیسم:
پزشک شما ممکن است به فرزند شما توصیه کند که تمرینات چشمی انجام دهد. اینها میتوانند به چشمها در تمرکز بر یک نقطه کمک کنند.
حدود یکسوم کودکان مبتلا به استرابیسم دچار آمبلیوپی میشوند. این یکچشم تنبل است. اگر آمبلیوپی در حدود یازده سالگی درمان نشود، بهاحتمال زیاد دائمی است. به همین دلیل درمان زودهنگام بسیار مهم است.
اگر فرزند شما جراحی میکند، بدانید که مشکلات بینایی ممکن است بعد از عمل باقی بماند. ممکن است فرزند شما هنوز مشکل خواندن داشته باشد. بینایی ممکن است بر توانایی انجام ورزش تأثیر بگذارد. بزرگسالان ممکن است رانندگی سختی داشته باشند.
سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید:
- آیا تمرینات چشمی خاصی برای فرزندم وجود دارد که بتواند به او کمک کند؟
- کودک من چند ساعت در روز به پوشاندن چشم احتیاج دارد؟
- آیا این حالت باعث سرگیجه کودکان یا بزرگسالان میشود؟
- اگر یکی از فرزندان من مبتلا به استرابیسم باشد، آیا فرزندان دیگر در معرض خطر بیشتری هستند؟
- اگر درمان موفقیتآمیز باشد، آیا فرزند من بعداً در زندگی دچار مشکل بینایی میشود؟
آمبلیوپی:
آمبلیوپی (تنبلی چشم) چیست؟ آمبلیوپی را " تنبلی چشم " نیز مینامند. این یک مشکل چشمی است که در اوایل کودکی شروع میشود. آمبلیوپی شایعترین علت مشکلات بینایی در کودکان است.
زمانی اتفاق میافتد که یکچشم بهدرستی با مغز کار نمیکند. مغز از چشمی که بهدرستی کار میکند حمایت میکند. این امر باعث ازبینرفتن بینایی در چشم دیگر میشود. آمبلیوپی فقط معمولاً یکی از چشمها را درگیر میکند.
گاهی اوقات میتواند هر دو چشم را تحت تأثیر قرار دهد. مهم است که آمبلیوپی را در کودک خود بهموقع تشخیص داده و بهسرعت آن را درمان کنید. اگر این کار را بکنید او بهاحتمال زیاد مشکلات بلندمدت بینایی نخواهد داشت. اگر درمان نشود، میتواند مشکلات بینایی شدیدی از جمله کوری ایجاد کند.
علائم آمبلیوپی چیست؟
آمبلیوپی معمولاً بین تولد و سن ۷ سالگی شروع میشود. علائم در کودک شما میتواند شامل موارد زیر باشد:
- چشمهایی که با هم کار نمیکنند (اصطلاحاً چپ هستند)
- یکچشم که به داخل یا خارج سرگردان است
- چشمک زدن، بستن یکچشم یا کج شدن سر برای دیدن چیزی
- مشکلات درک عمق
- پلک بالایی که افتاده است
گاهی اوقات علائم جز در معاینه چشم قابلتوجه نیستند.
علت آمبلیوپی چیست؟
همه نوزادان با بینایی ضعیف متولد میشوند. با افزایش سن، بینایی آنها همچنان بهبود مییابد. برای بینایی خوب، هر دو چشم باید یک تصویر واضح و متمرکز ارائه دهند. برخی از کودکان شرایطی را ایجاد میکنند که باعث ایجاد مشکل در بینایی آنها میشود. این مشکلات میتواند باعث شود که کودک تصویر متفاوتی از هر چشم داشته باشد.
مغز کودک به طور طبیعی سعی میکند با مسدودکردن تصویر ضعیفتر، این مشکل را برطرف کند.
اگر مشکل در زمان کم سن بودن کودک برطرف نشود، مغز کودک همیشه از تصاویر ضعیف چشمپوشی میکند. این باعث آمبلیوپی میشود.
هر عارضهای که مانع تمرکز واضح چشم شود میتواند باعث آمبلیوپی شود.
سه حالت رایج عبارتند از:
- استرابیسم (چشمهای متقاطع نیز نامیده میشود): چشمها در یکجهت قرار نمیگیرند. این شایعترین علت آمبلیوپی است.
- عیوب انکساری: این شامل نزدیکبینی دوربینی و آستیگماتیسم است. اگر خطا در یکچشم بیشتر باشد، ممکن است باعث آمبلیوپی شود.
- آب مروارید: اینها باعث تار شدن عدسی چشم میشوند. آب مروارید در کودکان غیرمعمول است.
برخی از کودکان بیشتر در معرض ابتلا به آمبلیوپی هستند. اینها شامل کودکانی میشود که:
- زودرس به دنیا آمدند
- هنگام تولد کوچک بودند
- سابقه خانوادگی آمبیولپی داشته باشید
- دارای اختلالات رشدی هستند
آمبلیوپی چگونه تشخیص داده میشود؟ در صورت مشاهده هر یک از علائم فوق در کودک خود، حتی زمانی که نوزاد است، با پزشک خود تماس بگیرید. او یک معاینه چشم انجام میدهد. آنها در مورد علائم، سابقه خانوادگی و عوامل خطر سؤال خواهند کرد. در غیر این صورت، کودکان باید بین سنین ۳ تا ۵ سال معاینه اولیه چشم را انجام دهند.
آیا میتوان از آمبلیوپی جلوگیری یا اجتناب کرد؟ آمبلیوپی قابل پیشگیری نیست. اما میتوان از کاهش بینایی ناشی از آن جلوگیری کرد. مراقب عادات بینایی فرزند خود باشید. اگر نگرانی دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. وقتی آمبلیوپی زود تشخیص داده شود و درمان شود، کودکان باید بتوانند بیشتر بینایی خود را حفظ کنند.
اگر این بیماری در دهسالگی درمان نشود، احتمالاً تا آخر عمر با مشکلات بینایی روبرو خواهند شد. تشخیص زودهنگام کلید جلوگیری ازدستدادن بینایی است.
درمان آمبلیوپی:
درمان آمبلیوپی شامل این است که کودک از چشم ضعیفتر بیشتر استفاده کند. این به تقویت چشم کمک میکند. برای این که کودک از چشم ضعیفتر استفاده کند، یک چسب بر روی چشم قویتر میزند. بیشتر کودکان ۲ تا ۶ ساعت در روز چشمهای خود را میپوشانند.
گاهی اوقات، قطرههای چشمی یا عینکهای مخصوص برای تاری دید در چشم قویتر استفاده میشود. این امر باعث میشود چشم ضعیف بیشتر کار کند و آن را تقویت کند. عینک یا لنزهای تماسی میتوانند مشکلات نزدیکبینی یا دوربینی را برطرف کنند. ممکن است برای آب مروارید، افتادگی پلک یا چشمم متقاطع به جراحی نیاز باشد.
درمان معمولاً تا زمان طبیعی شدن بینایی یا بهبود بهتر بینایی ادامه مییابد. برای اکثر کودکان، این کار چند هفته تا چند ماه طول میکشد. برخی از کودکان باید تا سن هشت تا دهسالگی از چسبهای چشم استفاده کنند.
احتمال کمی وجود دارد که استفاده طولانیمدت از وصله چشم میتواند به چشم قوی آسیب برساند.
کودکانی که از چسبهای چشم استفاده میکنند در طول درمان اغلب به پزشک خود مراجعه کنند.
چرا درمان زودهنگام مهم است؟
اولین سالهای زندگی مهمترین سالها برای رشد بینایی است. در طول هفت تا دهسالگی اول کودک، ارتباط بین چشم و مغز ایجاد میشود. درمان مؤثرتر است. پس از تکامل کامل سیستم بینایی فرزند شما، تغییر آن دشوار است.
اگر آمبلیوپی درمان نشده باشد، بهاحتمال زیاد بینایی ضعیفی برای زندگی خواهد داشت. رفع آن با عینک، وصله یا هرگونه درمان دیگر ممکن نخواهد بود. یک کارآزمایی بالینی نشان داد که درمان کودک زیر ۱۷ سال میتواند مزایایی داشته باشد. تحقیقات بیشتری در مورد چگونگی درمان به نوجوانان یا بزرگسالان موردنیاز است.
زندگی با آمبلیوپی:
بسته به سن کودک شما، پوشیدن چسب چشم برای او دشوار است. اگر وصلهای کودک شما را آزار میدهد، از پزشک خود بپرسید که آیا گزینههای دیگری دارید یا خیر. عینک یا قطره چشم میتواند انتخاب بهتری برای فرزند شما باشد.
آمبلیوپی میتواند پس از اتمام درمان بازگردد. مهم این است که همچنان مراقب علائم فرزند خود باشید. در صورت بازگشت مجدد، درمان باید دوباره انجام شود. درمان برخی کودکان تا دهسالگی ادامه دارد.
سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید:
- آیا فرزند من همیشه مشکلات بینایی دارد؟
- بهترین راه درمان آمبلیوپی چیست؟
- آیا فرزند من به عینک نیاز دارد؟
- فرزند من باید یک پچ چشم بپوشد. تا چه زمانی آن را بپوشد؟
- آیا مشکلات آمبلیوپی در درازمدت وجود دارد؟
- فرزند من استفاده از وصله چشم را دوست ندارد. آیا او میتواند از قطره چشم استفاده کند؟
آسیبهای چشمی در ورزش:
هرسال شرکت در ورزش باعث صدها هزار آسیب چشم میشود. بیشتر این موارد در کودکان رخ میدهد و حدود ۹۰ درصد از آنها قابل اجتناب است. بسکتبال و بیسبال بیشترین آسیبهای چشمی را ایجاد میکنند و پس از آن ورزشهای آبی و ورزشهای راکتی ایجاد میشود.
در مورد خطرات و آسیبهای شایع و همچنین نحوه جلوگیری از آنها و زمان مراجعه به پزشک اطلاعات کسب کنید.
راهی برای بهبود سلامت:
وقتی صحبت از آسیبهای چشمی به میان میآید، ورزشها را میتوان در ریسک کم، زیاد یا بسیار بالا طبقهبندی کرد. ورزشهای کمخطر از توپ، چوب یا راکت استفاده نمیکنند. آنها اغلب شامل تماس با بدن نمیشوند. اینها شامل ورزشهایی مانند پیست، شنا، رقص و ژیمناستیک است.
ورزشهای پرخطر اغلب از تجهیزات استفاده میکنند. آنها ممکن است شامل تماس بدن یا قرارگرفتن در معرض نور خورشید یا اجسام مضر شوند. بهعنوانمثال میتوان به بیسبال، بسکتبال، هاکی، فوتبال، راگبی و لاکروس اشاره کرد.
دوچرخهسواری در فضای باز، شمشیربازی، تنیس و سایر ورزشهای راکتی نیز در معرض خطر هستند. ورزشهایی که شامل تماس مستقیم رودررو میشوند بسیار پرخطر هستند. از جمله میتوان به بوکس، کشتی و هنرهای رزمی اشاره کرد. انواع مختلفی از آسیبهای شایع چشم در ورزش وجود دارد.
- صدمات ناشی از تروما: اینها زمانی اتفاق میافتند که چیزی یا شخصی به داخل یا اطراف چشم شما ضربه میزند. چنین صدمهای میتواند باعث سیاه شدن چشم شود که باعث کبودی چشم، پلک یا ناحیه اطراف چشم شما میشود. این اغلب بدتر از آن چه که هست به نظر میرسد، اما میتواند باعث آسیب شود. سایر آسیبهای شدید عبارتند از:
- شکستگی ضربهای مداری: شکستگی استخوان زیر کره چشم شما
- گسیختگی کرهی چشم: یک کره چشم شکسته
- شبکیه جدا شده: وقتی قسمتی از چشم شما جدا میشود. شبکیه شما بافتی است که به نور حساس است.
- جراحات نفوذی: اینها زمانی اتفاق میافتند که چیزی یا کسی چشم شما را خالی میکند. اگر از عینک استفاده میکنید، ممکن است چشم شما آسیب ببیند. انگشت کسی یا یک شیء خارجی میتواند به چشم شما آسیب بزند. این آسیبهای از بریدگی خفیف تا عمیق متغیر است.
- صدمات ناشی از تابش: اینها در اثر قرارگرفتن در معرض نور خورشید به چشم شما رخ میدهد. آنها بیشتر در ورزشهای فضای بازمانند دوچرخهسواری، برف یا اسکی روی آب و سایر ورزشهای آبی رایج هستند.
در برخی موارد، این آسیبها یا سایر آسیبهای چشمی میتواند منجر به کوری جزئی یا کامل شود. در مورد نحوه محافظت از چشم خود با پزشک خود مشورت کنید. این امر بهویژه درصورتیکه ورزشهای پرخطر انجام میدهید بسیار مهم است.
محافظت از چشم میتواند شانس یا درجه آسیبدیدگی چشم را کاهش دهد. بهترین گزینه شما استفاده از لنزهای پلیکربنات ۳ میلیمتری است. این لنزها نازک، سبک و مقاوم در برابر ضربه هستند.
میتوانید لنزها را در عینک ایمنی پیدا کنید. آنها در اشکال اساسی یا نسخهای ارائه میشوند.
عینک آفتابی میتواند از چشم شما در برابر اشعه محافظت کند. آنها نمیتوانند در برابر ضربه صاف یا صدمات نافذ محافظت کنند.
عینک معمولی و لنزهای تماسی محافظت چندانی ندارند. اگر برای دیدن به این موارد نیاز دارید، باید از عینک ایمنی روی آنها استفاده کنید. استفاده از کلاه ایمنی یا محافظ صورت کافی نیست.
چشمان شما هنوز هم ممکن است از تجهیزات، شخص یا شیء آسیب ببینند. گاهی اوقات، کلاه ایمنی یا محافظ شما میتواند بیفتد یا زمین بخورد. این امر خطر آسیبدیدگی شما را افزایش میدهد.
مواردی که باید در نظر گرفته شود: پزشک خانواده باید قبل از انجام هرگونه ورزشی شما را معاینه کند. در صورت داشتن مشکلات چشمی یا سابقه خانوادگی مشکلات شبکیه به آنها بگویید.
در این صورت، قبل از انجام ورزشهای پرخطر یا بسیار پرخطر، باید به چشمپزشک (بیناییسنج) مراجعه کنید. این به شما کمک میکند تا نحوه محافظت از خود در برابر آسیب شدید چشم را بیاموزید.
سعی نکنید خودتان آسیب را درمان کنید یا چیزی را از چشم خود بردارید. اگر خراش دارید، ممکن است احساس کنید مژه یا جسم خارجی دیگری در چشم شما وجود دارد که نمیتوانید آن را بردارید. چشم خود را مالش ندهید، زیرا این میتواند آسیب را بدتر کند.
در صورت بروز علایم مانند:
- ازدستدادن بینایی
- درد شدید
- خون در چشم شما
- چرک یا مایعی که از چشم شما خارج میشود
- چشم، پلک یا ناحیه اطراف چشم خود را برش دهید
- جسم در چشم شما
- چشمی که متورم بسته است
اکثر آسیبهای چشمی نیاز به درمان دارند. درمان بستگی به نوع و درجه آسیب شما دارد. اگر خفیف است، مانند سیاهی چشم، از کمپرس سرد استفاده کنید. میتواند به کاهش تورم کمک کند. آن را به مدت ۵ تا ۱۰ دقیقه روی چشم آسیبدیده خود بمالید و بین آن استراحت کنید. میتوانید کمپرس سرد را با کمپرس گرم جایگزین کنید.
اگر آسیب شدید باشد، پزشک شما را به چشمپزشک ارجاع میدهد. آنها چشم شما را معاینه کرده و گزینههای درمانی را ارائه میدهند.
این موارد میتواند شامل برداشتن یک جسم یا قرمزی چشم شما باشد. ممکن است برای ترمیم چشم نیاز به جراحی داشته باشید.
تا زمانی که پزشک نگوید بیخطر است به ورزش بازنگردید. برای تسکین درد از داروهای مسکن یا بیحسی موضعی استفاده نکنید.
اگر بینایی شما به هر نحوی دچار اختلال شده است، نباید بازی کنید. هنگام بازگشت به ورزش، مطمئن شوید که از محافظ مناسب چشم استفاده میکنید.
سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید:
- چه نوع درمانی برای آسیب چشم من مناسب است؟
- درمان چقدر طول میکشد و چه زمانی میتوانم به ورزش بازگردم
- چه ورزشهایی به من نیاز دارند که از محافظ چشممانند لنزهای پلیکربنات ۳ میلیمتری استفاده کنم؟